امام رضا(علیه السلام)در پاسخ نامه ای که از فلسفه نماز در آن سوال شده بود چنین فرمود:

نماز توجه و اقرار به ربوبیت پروردگار است؛مبارزه با شرک و بت پرستی است؛قیام در پیشگاه پروردگار در نهایت خضوع و نهایت تواضع است؛اعتراف به گناهان و تقاضای بخشش از معاصی گذشته است؛نهادن پیشانی بر زمین همه روز برای تعظیم پروردگار است و نیز هدف این است که انسان همواره هشیار و متذکر باشد؛ گرد وغبار فراموشکاری بر دل او ننشیند؛مست و مغرور نشود؛خاشع و خاضع باشد؛طالب و علاقمند افزونی در مواهب دین و دنیا گردد.

مداومت ذکر خداونددر شب و روز در پرتو نماز حاصل میگردد؛نماز سبب میشود که انسان مولا و مدبر و خالق خود را فراموش نکند و روح سرکشی و طغیانگری بر او غلبه ننماید و همین توجه به خداوند و قیام در برابر او انسان را از معاصی باز میدارد و از انواع فساد جلوگیری میکند.

منابع:

وسایل الشیعه؛ج4؛ص9

علل الشرایع؛ج2؛ص317